ΙΘΑΚΕΣ
Μια νησίδα στη μέση της αίθουσας αναλαμβάνει να μας ταξιδέψει σε ένα νησιωτικό τοπίο. Αγγεία καθημερινά και λατρευτικά, ασκοί, πρόχοι, ένα ρυτό και μια κύμβη από το Ακρωτήρι της Θήρας καταγράφουν στοιχεία από το φυσικό περιβάλλον. Άνθη κρόκου, στάχια κριθαριού, ψυχανθή, ανεμώνες, κλαδιά ελιάς, σταφύλια, αίγαγροι και δελφίνια διεγείρουν με την ομορφιά τους τη φαντασία μας.
Μεμιάς το κυκλαδίτικο τοπίο του 17ου αι. π. Χ. μοιάζει αναλλοίωτο στο χρόνο, άφθαρτο από το τότε μέχρι το σήμερα, σαν αιώνια εικόνα, βαθιά κρυμμένη στο συλλογικό μας υποσυνείδητο που μιλά για την κοινή μας Ιθάκη με τα μάτια του Ο. Ελύτη: «Εάν αποσυνδέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις». (Ο. Ελύτης, Ο μικρός ναυτίλος)