ΠΑΡΑ ΔΗΜΟΝ ΟΝΕΙΡΩΝ

 Δεν έχει ασφοδίλια, μενεξέδες, μήτε υάκινθους
πώς να μιλήσεις με τους πεθαμένους.
Οι πεθαμένοι ξέρουν μονάχα τη γλώσσα των λουλουδιών
γι’ αυτό σωπαίνουν
ταξιδεύουν και σωπαίνουν, υπομένουν και σωπαίνουν
παρά δήμον ονείρων, παρά δήμον ονείρων
Γ. Σεφέρης, Ο Στράτης Θαλασσινός ανάμεσα στους αγάπανθους

Στην Ομηρική Οδύσσεια (ω 11-14) οι ψυχές των σκοτωμένων μνηστήρων περνούν το ρεύμα του Ωκεανού, τη Λευκή πέτρα, τις πύλες του Ήλιου,  τη χώρα των ονείρων και φθάνουν στο λιβάδι με τους ασφόδελους, εκεί όπου κατοικούν οι σκιές όσων άφησαν πίσω τους τις ταλαιπωρίες και τους κόπους της ζωής.  «Ταξιδεύουν και σωπαίνουν» συμπληρώνει ο Γ. Σεφέρης.
Τα λαμπρά επιτύμβια αγάλματα των δύο νέων που έφυγαν νωρίς, η κόρη (550-540 π.Χ.) και ο κούρος (540-530 π.Χ) από τον αρχαίο δήμο του Μυρρινούντα,  σωπαίνουν με ένα χαμόγελο στα χείλη. Με το αριστερό της χέρι η  κόρη Φρασίκλεια κρατά ένα άνθος λωτού μπροστά στο στήθος.  «Θα καλούμαι για πάντα κόρη, αφού οι θεοί αντί για γάμο μου όρισαν αυτό το όνομα» διαβάζουμε στο βάθρο του μνημείου της.
«Τίποτα δε χάνεται» μας θυμίζει ο Γ. Ρίτσος (Όταν έρχεται ο Ξένος) «κι’ ο θάνατος μια πρόσθεση, όχι αφαίρεση».